سکوکاران برای رسیدن به محل کار خود باید از شهرهای مختلف ،با وسایل نقلیه مختلف وگاها در طی دوروز و شب ماندن در فرودگاه به منطقه نفتی رسیده و تازه بعد از آن ۵ ساعت درفضای بسته کشتی با همکارانی که شرایط مشابهی دارند تا سکو سفر کنند.
به گزارش اداره کل روابط عمومی سازمان نظام پزشکی ، یکی از کارکنان سکوهای نفتی در یادداشتی به بیان شرایط کاری در این سکوها و عدم توجه به برنامه واکسیناسیون آن ها پرداخته است که در ذیل می خوانید:
"سکوهای نفتی شهرهای آهنی فراموش شده در برنامه واکسیناسیون کشوری بوده و هستند.کسی از مسولین نمی دانست و‌نمی داند که زندگی در یک سکوی نفتی یعنی چه؟
بطور متوسط بیش از ۸۰ نفر از شهرهای مختلف دریک محیط بسته که بخاطر شرایط جوی تهویه مناسب نداشته و هوا دایما داخل ان در چرخش است درحال زندگی و‌کار ۲۴ ساعته هستند.مشکل اینجاست که هرهفته به طور متوسط نیمی از این جمعیت با گروه جدید باید در دومرحله جایگزین شوند.و بحران از آنجا شروع می شود که سکوکاران برای رسیدن به محل کار خود باید از شهرهای مختلف ،با وسایل نقلیه مختلف وگاها در طی دوروز و شب ماندن در فرودگاه به منطقه نفتی رسیده و تازه بعد از آن ۵ ساعت درفضای بسته کشتی با همکارانی که شرایط مشابهی دارند تا سکو سفر کنند.
کسی از مسولین بهداشتی کشورصدای مارانشنید و متوجه نشدند که چنین محیطی بخصوص در شرجی ۱۰۰ درصد جنوب و گرمای تیر و مرداد چه مکان پرخطری برای انتقال بیماری کروناست.ومهمتر آنکه یک سکوی نفتی را نمی توان تعطیل کرد.
متاسفانه تعداد نسبتا زیادی از همکاران درگیر بیماری شدند تا اینکه مسولین خود منطقه با پیگیری و همت مردانه بالاخره توانستند سهمیه واکسنی برای سکوها تهیه کنند.
ای کاش این نگاه منفی به نفتی ها به نگاه واقع گرایانه تغییر کند تا کسانی که بار اقتصادی این کشور را بدوش می کشند اینقدر ضربه نخورند و درمظلومیت بسر نبرند."
