همانطور که‌ می‌دانیم طی یک دهه گذشته تعداد دانشکده‌‌های دندانپزشکی در کشور از 20 دانشکده به 60 دانشکده، یعنی سه برابر، رسیده است. هرچند شاهد هستیم در وزارت بهداشت مطرح می‌شود که تعداد دانشکده‌ها 43 دانشکده است. اما آنچه از دفترچه‌‌های انتخاب رشته دانشگاه‌ها در گروه علوم تجربی در سال 98-99 می‌بینیم این است که تعداد واحدهای روزانه 36 واحد، تعداد واحدهای پردیس خودگردان 18 واحد و یک واحد پردیس خودگردان علوم پزشکی تهران (که امسال دانشجو نپذیرفت) و پنج دانشکده دندانپزشکی هم در دانشگاه آزاد اسلامی که مجموع آنها 60 واحد‌ است.

اینکه این تعداد دانشکده طی ده سال ایجاد شده جالب است اما آیا زیرساخت‌‌های لازم آموزشی هم برای آن‌ها فراهم شده است؟ این واقعیت تلخی است که مقامات وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در مورد آن هیچ صحبتی‌ نمی‌کنند. هدف نهایی مراکز آموزشی این است که دانشجویی که وارد چرخه آموزش‌ می‌شود پس از شش سال آموزش بتواند در عرصه درمان به مردم خدمت کند. ولی آیا دانشجویانی که امسال فارغ‌التحصیل‌ می‌شوند دارای کیفیت آموزشی مانند دانشجویان یک دهه قبل از خود هستند؟ قصد من زیر سئوال بردن گروه یا افرادی خاص نیست. افتخار ما این است که دانشکده‌های دندانپزشکی  ایران در خاورمیانه و حتی کل قاره حرفی برای گفتن دارند اما موضوع نگران کننده این است که در این عرصه تغییرات زیادی اتفاق افتاده است. ما باید بتوانیم از نظر دانش خودمان را به‌روز کنیم و در سطح خوبی نگه داریم. متاسفانه در حال حاضر مشکلات زیادی در دانشکده‌ها‌ می‌بینیم که مسئولان مربوطه وزارتی توجهی به موضوعات نبود آموزش کافی، عدم تناسب تعداد دانشجو و امکانات آموزشی و وضعیت نامناسب کتابخانه های علمی و عدم کفایت در برخی از واحد های بالینی نکرده اند.

مشکلات اقتصادی و تحریم‌هایی که ظالمانه از طرف غرب به کشور عزیز ما تحمیل شده باعث شده نتوانیم به خوبی به وضعیت آموزشی دانشگاه‌ها و دانشکده‌ها رسیدگی کنیم و برای همین باید از بعد یک  استراتژی با شاخص علمی به مسأله ورود کنیم .

متأسفانه معدودی از مسئولان ، دانشکده دندانپزشکی را با بنگاه اقتصادی اشتباه گرفته‌اند و تصور کرده‌اند دانشکده‌‌های دندانپزشکی پردیس خودگردان برای دانشکده های مادر خود سود آور خواهند بود در واقع  نتیجه ی حاصله یک دهه نشان دهنده عدم موفقیت این سیاست بوده است.

بنده در مقام مقایسه کیفیت زیرساختی و آموزشی دانشکده‌‌های دندانپزشکی کشور و کشورهای اطراف نیستم، ولی آیا در یک سطح هستیم؟ پاسخگویی را به مسئولان واگذار‌ می‌کنم و امیدوارم صادقانه به این سوال پاسخ دهند چرا که این یک مسئله مهم در مورد کشور عزیزمان است.

شاید نیاز به تحولاتی در سطح وزارت بهداشت باشیم تا با تعامل بیشتر و سیاست گذاری مناسب بتوانیم بر تصمیمات تأثیر قاطعی داشته باشیم و بر مشکلات جامعه دندانپزشکی فائق آئیم. البته غرض از طرح موضوع بحث بر سر تعطیلی این دانشکده‌ها نیست بلکه‌ می‌خواهیم کیفیت آموزش علمی و عملی فراگیران این رشته همگام با پیشرفت های روزو جهانی این رشته را فراهم کنیم.

شاید هدف دولت از ایجاد دانشکده های دندانپزشکی و بالا بردن تعداد دانشجویان در سراسر کشور برای ارائه خدمت ارزان در حوزه دندانپزشکی بوده است ولی با توجه به شرایط میدانی و بالا بودن هزینه تأمین تجهیزات  و مواد مصرفی عملاً توفیقی در این حوزه به دست نیاورده است و موضوع سلامتی دهان و دندان آحاد مردم حل نشده است و متاسفانه ما شاهد این فاجعه هستیم که طبق آخرین تحقیق انجام شده در حوزه سلامت  دهان و دندان اکثرمردم ایران تا 50سالگی فاقد 5 دندان اصلی خود هستند که خود قابل تأمل است .

در پایان به مسئله تکنسین‌های سلامت دهان و دندان اشاره می‌کنم . این خدمات پیشگیرانه توسط کاردان‌های بهداشت ارائه می‌شود که در گذشته نیز به موضوع آن ورود کرده‌ایم. همکارانی که با رتبه کم وارد این حوزه‌ می‌شوند از لحاظ معیشتی دچار مشکل‌ شده بجای ارائه خدمات موظف خود وارد درمان در عرصه سلامت‌ دهان و دندان می‌شوند و چون در مورد علم دندانپزشکی آموزش کافی ندارند سلامتی آحاد مردم را به خطر می‌اندازند.

امیدوارم دست اندرکارانی که در سیاست‌گذاری سلامت تصمیم‌گیر هستند با همدلی به این سو حرکت کنند که از پس این مشکلات برآییم.