پندی قدیمی شبیه ضرب‌المثل در فرهنگ ایران و برخی کشورهای جهان وجود دارد و آن این است که: «آدم‌ها در زمان‌های سخت، خودِ واقعی‌شان را بروز می‌دهند». شیوع «ویروس کرونا» در جهان، شرایطی سخت را برای تمام ساکنان این سیاره به‌وجود آورد و همین شرایط سخت باعث شد تا جوامع و ملیت‌ها به صورت کلی و ساکنان آن کشورها در روابط فردی و به صورت جزیی، خود واقعی خود را نشان دهند.
ایران و مردمش نیز از این قاعده مستثنی نبوده و نیستند و در این دوران خودهای واقعی بسیاری، پوسته‌های خود را شکافته و نقاب‌های خود را برداشتند و چه‌بسا که بسیاری از مردم با شناخت دقیق خود و اطرافیان‌شان، تجدید نظرهایی جدی در روابط اجتماعی خود کردند.
در ایران اما متاسفانه چالش‌های نا خجسته‌ای از قدیم وجود داشته، گذشته از چالش اقوام و شهرها از شمال گرفته تا جنوب، چالشی در بین مشاغل نیز به‌چشم می‌خورد و البته هنوز هم دیده می‌شود. یکی از مشاغل و حرفه‌هایی که به‌ویژه در یکی دو دهه اخیر مورد حمله و هجمه جامعه قرار گرفته بود، «جامعه پزشکی» است.
پزشکان ایرانی چند وقتی بود که نزد افکار عمومی و در مجموع به افرادی «مال‌دوست» و «ثروت‌اندوز»، «فرصت‌طلب»، «درد نا آشنا» و ... شهرت یافته بودند که پول و تحصیل ثروت، اولویت نخست آنان در انتخاب حرفه شریف پزشکی است. البته احتمال اینکه چنین افرادی در جامعه پزشکی وجود داشته باشند مانند هر حرفه‌ی دیگری وجود دارد اما اینکه جامعه به این باور رسیده باشد که اکثریت جامعه پزشکی چنین شخصیتی دارند، بحث دیگری است.
از سوی دیگر پرستاران نیز از این چالش دور نمانده بودند و نگاه جامعه به آنان حکایت از این داشت که آنان افرادی «عصبی»، «پرخاشگر»، «تندخو» و ...هستند که چنین رفتاری با شخصیت پرستاری، فاصله‌ای بسیار زیاد دارد.
شیوع ویروس کرونا سبب شد تا پزشکان و پرستاران بیش و پیش از همه آستین همت را بالا بزنند و در خاکریز اول این جنگ مرگ و زندگی قرار گیرند. چه بسیار پزشکان و پرستارانی که می‌توانستند در این روزهای پرخطر، خانه‌نشینی در پیش بگیرند و به‌دلیل درآمدهای خوب، دست از کار بردارند.
اما چنین نشد. پزشکان و پرستاران آن‌هم به‌طور اعم نه‌تنها دست از کار نکشیدند بلکه حاضر بودند شیفت‌های اضافه بردارند، از دیدار با خانواده‌ها و فرزندان‌شان محروم بمانند و در حالی که ما در خانه و در کنار خانواده روزهای قرنطینه را می‌گذراندیم، آن‌ها با دوری از خانه و خانواده از اقوام و نزدیکان ما در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی آن‌هم به‌صورت شبانه‌روزی مراقبت کنند و برخی از آنان مانند شهدای والامقام در حسرت دیدار عزیزان و جگرگوشه‌های‌شان و به‌دلیل ابتلا به این بیماری هولناک، جان به جان آفرین تسلیم کردند.
ما مردم ایران از هر قوم و مذهب و از صنف و حرفه‌ای یک دستمریزاد به جامعه پزشکی ایران بدهکاریم و تک‌تک‌مان وظیفه داریم از حالا تا روزی که این بیماری به مدد همین قهرمانان در کشورمان مهار شود به افتخار این عزیزان بایستیم و به نشانه احترام، کلاه از سر برداریم و دریابیم که با دیدن نمونه‌هایی اندک و کم‌شمار نمی‌توان درباره یک جامعه شریف و فداکار قضاوت کرد.
پزشکان و پرستاران این سرزمین به‌واقع مانند دوران جنگ تحمیلی سلاح بر دوش گرفتند و با اخلاص و فداکاری در خط مقدم این جنگ مرگ و زندگی قرار گرفتند و الحق که حماسه ساختند تا نشان دهند خدمت به هم‌نوع و هم‌وطن تنها در هاله شعارهای عوامفریبانه نیست.
جامعه پزشکی ایران نشان داد که اگر قرار بر وقوع سختی و دشواری باشد می‌توانند مانند یک سرباز، جان خود را کف دست بگیرند و بی‌ادعا و شعار در راه وطن و هم‌وطن، جان فدا کنند.
آنچه جامعه پزشکی ایران در این دوران پرمخاطره از خود نشان داد و برجای گذاشت این بود که یاد بگیریم همیشه مشت نمونه‌ی خروار نیست، یاد بگیریم که فداکاری و شهادت تنها در میدان جنگ‌های کلاسیک نیست و یاد بگیریم که این سرزمین، سرداران بی‌نام و نشانی دارد که در مواقع لزوم برای جان دادن به خاطر وطن، از هم پیشی می‌گیرند ومنتظر پاداش و ترفیع نیستند و برای شناخته شدن به‌دنبال دوربین نمی‌گردند.
جنگ با ویروس کرونا نشان داد که جامعه پزشکی ایران علاوه‌بر نخبگی و ممتازی درعرصه‌های آکادمیک وجهانی، توانایی‌ پا به عرصه‌های دشوار گذاشتن و فداکاری را نیز به میزان بسیار زیاد دارند و این فضیلت ارزشمند در آنان وجود دارد تا در صورت نیاز از نیازهای خود بگذرند و دست به هرگونه فداکاری بزنند.
بحران کرونا می‌گذرد و روزهای شاد و سرشار از سلامتی به‌لطف پزشکان و پرستاران، به جای جای میهن عزیز باز خواهد گشت، روزی خواهد رسید که دیگر نیازی نیست با عزیزان و دوستان‌مان «فاصله فیزیکی» را رعایت کنیم و زمان آن می‌رسد که بر دوش سربازان بی نام و نشان این جنگ نا برابر بوسه بزنیم و زحمات‌شان را در این دوران سخت ارج نهیم.

منبع: سحام نیوز