به گزارش روابط بین الملل به نقل از سایت دوئیچه وله: از كودكی كلارنس والتون ليلهی Clarence Walton Lillehi آگاهی چندانی در دست نيست. همين اندازه می‌دانيم كه خانواده مرفهی داشته و در ۲۳ سالگی رشته پزشكی را در دانشگاه مينه سوتا به پايان رسانده، به ارتش آمريكا در جبهه جنگ جهانی دوم در اروپا پيوسته و سه سال در آنجا هر روز بيماران را جراحی می‌‌‌‌‌‌‌كرده تا اينكه پس از جنگ به عنوان استاديار به دانشگاه مينه‌‌سوتا بازگشته است.

۳۰ ساله بود كه به سرطان لنفاوی پرخطری دچار شد ولی با پرتودرمانی، تندرستی‌‌اش را پس از سالها به دست آورد و اين امر به او جرأت داد تا گام‌‌های پرخطری در راه جراحی قلب بردارد.

۳۵ ساله بود که در سال ۱۹۵۴ به يك عمل جراحی قلب دست زد و انقلابی در اين شاخه پديد آورد. تا پيش از او پزشكان از دست زدن و دستكاری قلب بيم داشتند چون می‌پنداشتند مرز جراحی اندام‌‌های بدن انسان قلب است كه به هيچ رو نمیتوان كاری با آن كرد.

ليلهی اما قلب پدری را با سُندهايی به يك پمپ و آن پمپ را به شُش فرزند كوچك او متصل كرد و توانست قلب او را نيم ساعت منفعل نگه دارد و جراحی كند.

هرچند آن كودک پس از چند روز به علت ذات الريه از دست رفت اما از آن تاريخ جراحی قلب آغاز شد و رفته رفته به كمک و كوشش ليلهی پيشرفت بسيار كرد.

او از آن پس گام‌‌های موثرتری در زمينه جراحی قلب برداشت: باتری قلب، دريچه‌‌های ميترال مصنوعی و بسياری از افزوده‌‌های مصنوعی كه به قلب پيوند می‌زنند از كارها و پيشنهادهای او هستند.

۵۴ ساله بود كه در مرز ورشكستگی افتاد به ويژه كه برای پژوهش در ساخت اندام‌های مصنوعی برای پيوند به قلب هزينه بسيار می‌كرد.

۵۵ ساله بود كه به علت كم‌‌سويی چشمانش پروانه جراحی‌‌اش را تحويل داد و از آن پس تنها به عنوان مشاور و استاد در دانشگاه كار می‌كرد.

كلارنس والتون ليلهی در ۸۰ سالگی در سنت پُل در غرب آمريكا درگذشت.