خیلی دوست دارم بدانم حضراتی که از بام تا شام به اطبای محترم، القاب قاتل و جلاد و خیانتکار می دهند از این پس به محض بیماری، درمان خویش را به دست چه کسی می سپارند!؟
خیلی دوست دارم بدانم حضراتی که از بام تا شام به اطبای محترم، القاب قاتل و جلاد و خیانتکار می دهند از این پس به محض بیماری، درمان خویش را به دست چه کسی می سپارند!؟
خود درمانی می کنند؟ به خدا واگذار می کنند؟ از عطارها و رمال ها استمداد می طلبند؟ یا اینکه در نهایت، یکی از همین اطبای قاتل، درمان آنها را به عهده می گیرد؟
من هوشمند ورعی، کارگردان سینما و پدرم نیز دکتر هوشنگ ورعی، جراح می باشد.
به عبارتی نشان از هر دو طرف درگیر؛ اما این هجمه ی تهمت و افترا، این به کار بردن الفاظ رکیک، این دیکتاتوری واژه های "همه یا هیچ"، این رجزخوانی های مردم همیشه در صحنه که "همه" اطبا یا قاتلین زنجیره ای بوده یا پول پرستانی خونخوار را نمی فهمم.
این سیاست شستشوی مغزی تعدادی از رسانه های فرافکن را نمی فهمم.
این قشون کشی، این دیدگاه استریوتایپیک که "هیچ طبیبی خوب نیست مگر طبیب مرده" را نمی فهمم.
مرحوم کیارستمی دو پسر دارد؛ اگر قصه ی پدرکشی واقعیت داشته باشد، این دو باید در پی مجازاتی قانونی پزشکان خاطی باشند، بدون اپسیلونی اغماض و اهمال!
اما امر غریب، اشک تمساح ریختن و سینه خراشیدن عده ایست که به تازگی پس از فوت آن مرد بزرگ، "کیارستمی باز و عباس چی" شده اند!
نه مهرجویی هستند نه حامد بهداد و نه حتا فرانسوا اولاند ریاست جمهور فرانسه!
ویت کنگهای کافه نشینی که با شانتاژ و خود نمایی به کسب تملق و توجه عادت کرده اند، به گونه ای که پوپولیسم عریان و لمپنیسم خزنده ی بعضی سیاستمداران نیز به گرد پای این مدعیان حقوق عباس! نخواهد رسید.
اما گروتسک ماجرا، روزی بود که کیا رستمی جایزه نخل طلا گرفت و غریب ماند.
آن روز کجا بودند این مجاهدین روز شنبه؟
اگر جامعه پزشکی مانند برخی دیگر از اقشار پشت و مشت داشت، پینوکیوهای "اینستافارسی" به قیمت فحشای لایک و فالور به خود جرأت اعدام شرافت و اعتبار و آبروی اطبای ایرانی را می دادند؟
تاوان حرمت هایی که امروز بی حرمت می کنیم زندگی در جامعه ایست با "بدنهایی بدون اندام" که اعضایش، دچار "سندرم تهوع" شده اند.
تهوع پندار نیک
گفتار نیک
کردار نیک
همین!
هوشمند ورعی