ایدز یک مسئله صرفاً بهداشتی نیست. موضوعات مختلفی مثل جامعه شناسی، قانون، مذهب، اقتصاد و ... با آن درگیرند و در نتیجه اقدام همه جانبه و موثر برای مهار آن را بسیار سخت می کند به خصوص که شیوع این بیماری در کشور ما بیشتر به صورت اپیدمی متمرکز و در گروههای مخفی و حاشیه ای درحال گسترش است، بنابراین نگاهی جامعه شناسانه و روانشناسانه نسبت به این پدیده اجتماعی باید در اولویت قرار گیرد.

در حیطه طب انتقال خون رسیدن به خطر صفر عفونت‌های قابل انتقال از طریق خون و از جمله HIV، آرزوی نظام‌های سلامت است. خوشبختانه در ایران انتقال خون ملی دستاورد بزرگ خود را در ارتباط با HIVبه خوبی به اثبات رسانده است به طوریکه با وجود 20 هزار بیمار تالاسمی که تداوم زندگی آنها به خون وابسته است، تا کنون هیچ موردی از HIV در آنها مشاهده نشده است. فقدان و عدم پیدایش HIV در این گروه از مصرف کنندگان خون حکایت از خدمات و تلاش همه جانبه کارکنان انتقال خون در تامین و دسترسی به خون سالم و کافی دارد.

روند نزولی شیوع HIV در میان اهداکنندگان خون ایرانی از 5 به 3 مورد در هر صد هزار نفر در مقایسه با افزایش شیوع بیماری در جمعیت عمومی کشور از 72 به 96 مورد در هر صد هزارنفر از سال 1385 تا سال 1392 نشان از اهمیت عملکرد مناسب سازمان انتقال خون ایران در جذب اهداکنندگان از گروههای سالم جامعه دارد.

البته تغییر روند انتقال HIV به سمت انتقال جنسی زنگ هشداری برای برنامه ریزی و ساماندهی روش‌های جذب، آموزش و حفظ اهداکنندگان خون است و به طور جدی باید برای ارتقای سطح آگاهی اهداکنندگان و آموزش خودمراقبتی تلاش کنیم.

انتهای خبر/