امروز نیز روزی از روزهای خداست. 30 سپتامبر و هشتمین روز مهرماه است. امروز نیز چون روزهای قبل زنگ­های مدرسه به صدا درآمد، بوق قطارها و کشتی­ها کشیده شد، گنجشک­ها چون همیشه روز را با آوازشان به همه ما نوید دادند  و صد البته مادران و پدران با نجوای فرزندان دلبند و اهل خانه هم با نوای دلگرم پدر و زیبایی خدایی و آسمانی طنین مخملین صدای مام خانه روزشان را آغاز کردند. بیراه نمی نویسم اگر بگویم در لحظه نگارش این سطور میلیون ها مادر هم با صدای طپش قلب جنین خود در رحم، لبخند رضایت بر لب می نشانند و اهل خانه را با انرژی مضاعفشان نشاط می بخشند.   

این همه انرژی در 24 ساعت شبانه روز اطراف ما به برکت دو آفریده الهی یعنی صدا و شنوایی است. صدایی که خلق می شود و صدایی که شنیده می شود هر دو گویا از یک تونل عبور می کند که چنین اهورایی خلقت را به دره های سبز نشاط می کشاند. در این میان اما افرادی از جنس ما، بدون آنکه خود در انتخاب نقشی آفریده باشند از داشتن چنین شاهکاری محروم شده اند. خودشان و خدای خودشان می داند که نداشتن چنین توانایی عظمایی، روزانه و شبانه چه برسرشان می آورد که ما دارندگان این موهبت، نه درک می کنیم و نه اندازه اش را توانایی محاسبه داریم. نکته جالبی که در این میان مبهم و غیرقابل اندازه‌­گیری است این است که آدمی در اثر محرومیت از یک توانایی خاص قادر است بصورت کاملاً شگفت­‌آور این ناتوانی را با قدرت­هایی وصف ­ناپذیر جانشین کند. این را که نوشتم فقط کسانی حس می کنند که در کنارشان یک ناشنوا زندگی می کند. آنها قادرند قلبشان را فراخ تر، دیدشان را مبسوط­‌تر و انگیزه زندگی خویش را چند برابر یک انسان عادی بسط دهند. این دست انسان­ها گاهی آنقدر منبسط می شوند که انگار دیگر از جنس مردم عادی نیستند و نصفه وجود معنویشان از نیمه خاکی آنها پربارتر می شود.

روز جهانی ناشنوایان شاید درنگی باشد به نیمه پیدای زندگی این دست انسان­ها که در زندگی اغلب ما شنوایان کم‌­پیدا و بی رمق است. خدا می داند اگر انبساط روح این عزیزان در زندگی ما شنوایان وارد شود دنیا چه می شود! حیف که این لغات جمع می شود تا متن مرا بسازند و نه جان من! به امید روزی که درون ما چون بیرون ما شنوا، بینا و گویا شود. روابط عمومی سازمان نظام پزشکی این روز را محضر تمامی این عزیزان تهنیت عرض کرده بسان همکاران ارجمندم در سازمان که کلیپ کوتاهی را برای همکار ناشنوای خود به یادگار گذاشتند بلند و با قدرت از ته دل می­گویم: من یک شنوا هستم و ناشنوایان را دوست دارم.

از همکار ارجمندم، آقای علی قهرمانی،ادیولوژیست و رییس انجمن شنوایی شناسی ایران خواستم این «روزنوشت » را ایشان بنویسد اما ایشان صلاح دانست بجای نگارش متن برایم نکاتی را بفرستد  که اگر بدانیم دنیا آبادتر خواهد بود پس در پایان این روزنوشت و با افتخار بصورت تیتر به آنها نیز اشاره می نمایم:

بیش از ۷۰ درصد ناشنوایی هادرکشورمان حاصل ازدواجهای خویشاوندی است
مداخله زودهنگام کلید موفقیت کودکان کم شنوا و ناشنوا
۹۵ درصد از کودکان ناشنوا ازوالدین شنوا بدنیا می آیند
بسیاری از ناشنوایی ها قابل پیشگیری است
کودکان ناشنوا حق دسترسی به شنوایی و زبان دارند
مداخلات زودهنگام ناشنوایی از بدو تولد آغازمیشود
هیچ کودکی بدون تست شنوایی نباید از زایشگاه ترخیص شود
ناشنوایی دربدو تولد کامل و قابل تشخیص است.
تشخیص و مداخله زودهنگام(بدوتولد) کلید موفقیت کودکان ناشنوا
درقرن ۲۱ هیچ کودکی نباید بامعلولیت شنوایی به بزرگسالی برسد
هیچ کودکی برای تست شنوایی و دریافت سمعک کوچک نیست.
هرگونه تاخیر گفتارزنگ خطری برای شک کردن به کم شنوایی کودک است.
همه کودکان کم شنوا، باقبمانده شنوایی دارند که سبب میشود والدین به کم شنوایی شک نکنند.
هرگونه تاخیر گفتار کودک لازم است جدی گرفته شود
شنیدن حق همه کودکان کم شنواست