با چشمان کور، 

«خون ریخته جای چشم،در چشم خانه ها»

فشرده ماشه به حلقوم مادران،

با تانک از کنار تخت کودکان،

شلیک می‌کند آن کینه هزار ساله را

بر خاک ربوده شده ، ویرانه آشیان ...

---------

و سرانجام بغض شریف آن همکار فلسطینی، در گلوی من ترکید هنگامی که در تاریکی پر دود و پر طپش بخش‌های ویران بیمارستان شفا در غزه، کودک مجروح را در آغوش مردی هراسان، در جستجوی تخت عمل جراحی دیدم. 

پس از آنکه حجم جنایت علیه بشریت ، و میزان کشتار مردمان در یک« مجازات جمعی» بدست اشغالگران اسرائیلی از هر اندازه و متر و معیاری فراتر رفت، سرانجام رسانه های خبری مسلط در جهان به حرف در آمده و از جنایت و رفتار مغایر با قوانین بین المللی ارتش اسرائیل در فلسطین اشغالی سخن گفتند، و سرانجام سازمان بهداشت جهانی،پزشکان بدون مرز،و کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل نیز به زبان آمده و رفتار و کردار اشغالگران را محکوم کرده اند.

حمله کور و بی رحمانه و وحشیانه ارتش اسرائیل به بیمارستان‌ها و ساختمان‌های مسکونی در غزه ، و حضور تانک‌ها و تک تیراندازان اشغالگر در بیست متری بخش ICU بیمارستان شفا در غزه از یک سو, و حضور جسورانه،شجاعانه و مسئولانه پزشکان و کادر درمان فلسطینی در بیمارستانهای نیمه ویران شده و زیر آتش جهل و جنایت از سوی دیگر، رخدادهای تاریخی بی نظیری را پیش چشمان همه مردم جهان ، و نیز ما پزشکان و کادر درمان ایرانی شکل داده اند که یادگارهای آن اتفاقات و مسیر آینده را رقم خواهند زد. جغد جنگ ، با خود ویرانی و بیماری و ادبار می آورد، کودکان،زنان و مردان در خون می غلتند و بازماندگان آواره خون می گریند، ولی چه دیدنی و ستودنی است انسانی که همه اسطوره های تاریخ را کنار زده و از میان آتش و خون، به پاسداری از کورسوی حیات در جسم کودکان خسته مشغول است.

با کدامین کلام میتوان این کوهسار بلند شرافت را به سپاس نشست؟ 

با کدامین پیک باید روانه کرد جان و روان را به پای این درختان ستبر و انسانی؟