در  دوره ای که مهاجرت نخبگان دغدغه اصلی ما اساتید دانشگاه است، باید نمونه های موفقی را که می مانند را هم به نسل جوان نشان دهیم. هفته پیش در دفترم با یکی از جوان برومند و خوش سیما، فارغ‌التحصیل ممتاز دانشکده پزشکی تهران و نفر ششم رزیدنتی کشور، که امسال در رشته قلب  مرکز قلب تهران قبول شده است و من استاد راهنمای پایان نامه ایشان بودم مفصل در باره مهاجرت صحبت کردم و گفتم من نوعی (و شما) که در آمریکا هیئت علمی شدم ولی به ایران بازگشتم مانند آن سربار ارتش ترکیه می‌ماند که در سنگر پای خود را می بندد که عقب نشینی نکند. حال علاقه به پدر و مادر، خانواده ، همسایه، مردم ایران و خاک پاک ایران پای ما را می بندد که بمانیم و به مام وطن خدمت کنیم. بقول دکتر مشیری اگر همه بروند دیگر چه کسی ایران را بسازد. امیدوارم ایشان را بزودی در کسوت استاد گروه قلب و عروق دانشگاه علوم پزشکی تهران ببینم.