سلامت دهان و دندان از یکسو در گرو رعایت بهداشت دهان و دندان است و از سوی دیگر در گرو برخورداری از عادات و رژیم غذایی مناسب به منظور حفظ سلامت و پیشگیری از بیماری‌های مربوطه.
لذا باید آنرا بیشتر وابسته به عادات بهداشت فردی و تغذیه ای قلمداد نمود و نه وابسته به تعداد دندانپزشک!
(البته از وضعیت اقتصادی و معیشتی مردم نیز نباید چشم پوشی کرد)
چراکه حتی اگر نصف جمعیت ایران دندانپزشک شود و نسبت یک نفر جمعیت به یک دندانپزشک بدست آید، چه تضمینی بر رعایت بهداشت دهان و دندان توسط نیمه دیگر غیردندانپزشک کشور و بهبود تغذیه ایشان و ارتقاء سلامت این حوزه وجود دارد؟
مگر هر چه تعداد روحانی و مبلغان‌مذهبی در کشوری افزایش باید، سطح دینداری و اجرای فرایض روزانه مردم افزایش می یابد؟!
لطفاً قبل از صدور دستور افزایش ظرفیت دانشجویان دندانپزشکی، بگردید خلأهای سیاستگذاریهای چند دهه اخیر را بیابید و به جای اینکه در جهت رفع سریع و فوری مشکل، بر اساس آدرسی اشتباه، مسیر اشتباهی را در پیش بگیرید، شایسته است ابتدا از متخصصین و دلسوزان این رشته مشورت بگیرید و دست در دست تیم دندانپزشکی توانمند، متخصص، متعهد و دلسوز کشور، برای ارتقا سلامت دهان و دندان مردم قدم بردارید.
والله قسم که جماعت دندانپزشک و فعالین صنفی موجود در کشور، جزء همین مردم و سرمایه های اجتماعی کشور هستند و به هیچ وجه جزء دشمنان به شمار نمی آیند که ضرورت تودهنی زدن به ایشان، حائز اولویت باشد.
عزیزان!
در آموزش رشته دندانپزشکی نمی توان همچون دروس نظری، ظرفیت کلاس را صرفاً با بزرگتر کردن آن، یا تنگ هم نشستن افراد افزایش داد.
در کنار آموزش نظری دندانپزشکی، آموزش گام به گام مهارت عملی به تک تک دانشجویان لازم است.
کدامیک از شما مسئولین محترم در هواپیمایی می نشینید که بدانید خلبان پرواز، فقط دروس نظری را طی کرده و بدلایل کمبود امکانات، امکان یادگیری مهارت عملی پرواز را نداشته است؟
این مثال و مثالهای دیگر، برای توضیح شرایط، زیرساختها و الزامات مورد نیاز آموزش رشته ای مثل دندانپزشکی به عرض رسید. امید که مؤثر افتد.
بفرمایید پس از افزایش چند ده هزار نفری دندانپزشکان دانش آموخته، کجا، چگونه و با چه تعرفه ای باید خدمت رسانی کنند؟
جز اینکه طبق روال موجود، پس از گذراندن طرح، مجبور به اخذ وامهای بانکی با سودهای بالا و تأسیس مطب خصوصی، تهیه مواد و تجهیزات از بازار آزاد هستند؟
مگر تا کنون دندانپزشکان از حمایت های دولتی، ذره ای بهره مند شده اند که از این به بعد فارغ التحصیلان جوان، منتظر حمایت باشند؟!
بیاندیشید که چرا تا کنون نتوانسته اید از بین ۴۰ هزار دندانپزشک موجود، حتی دندانپزشکان بومی را در شهرهای کوچک و مناطق محروم حفظ نمایید یا شرایط استخدامشان را فراهم کنید؟
این روش مورد نظر شما برای محرومیت زدایی از طریق افزایش ظرفیت دانشجو، عاملی است که نهایتاً منجر به سرخوردگی بیشتر نسل دیگری از رتبه های برتر کنکور و دندانپزشکان تربیت شده می شود. حتی همان همکاران برخوردار از سهمیه بومی مناطق محروم.
عزیزان!
۱- آیا به خلأ نقش آفرینی بیمه های پایه در سلامت دهان و دندان، دقت کرده اید؟ مگر پیشگیری مقدم بر درمان نیست؟ پس چرا به فکر ارایه خدمات بهداشتی با تقویت بیمه های پایه نیستید؟
۲-در بحث درمان، چرا بیمه های پایه را موظف به اجرای وظایف اصلی خویش در حفظ و تأمین سلامت نمی کنید؟ آیا اندیشیده اید که چرا بیمه های پایه، کشیدن دندان -ایجاد یک نوع معلولیت جسمی- را در تعهد خویش قرار داده اند اما درمانهای نگهدارنده دندان و پیشگیری کننده از معلولیت- ترمیم و عصب کشی- را لوکس قلمداد کرده، از تعهد خویش خارج نموده اند و عملاً بیمار را به سوی کشیدن دندان و معلولیت جسمی سوق می‌دهند؟!
۳- چرا به جای تخصیص ارز کم قیمت برای تأمین مواد و تجهیزات دندانپزشکی- که بیش از ۹۰ درصد آنها وارداتی هستند-، ارز ۴۲۰۰ تومانی را هم حذف نمودید؟ مگر همین مصوبه شما مجلسیون محترم، باعث افزایش هزینه های مواد، خرید و نگهداری تجهیزات و هزینه تمام شده خدمات دندانپزشکی نشده و نمی شود؟؟
آیا به زعم شما افزایش چند ده هزار نفری به تعداد دندانپزشکان، می تواند اثرات مصوبه حذف ارز ۴۲۰۰ تومانی، تورم فزاینده، بی ثباتی مستمر قیمت ارز و تحریم های مداوم ۱۰-۱۵ ساله اخیر را خنثی کند؟!
بزرگواران!
موضوع مدیریت سلامت کشور، می طلبد که با نگاهی دوراندیشانه و دیدی جامع نگر، غیر احساسی و غیر دشمن انگاری به فعالین صنفی جامعه پزشکی، و کسب مشاوره های صحیح از ایشان، تصمیم گیری شود.
پس خواهشمند است ترتیبی اتخاذ فرمایید که نه به مفهوم مدیریت آسیبی وارد شود و نه به سلامت عمومی جامعه که متروپلی دیگر منتظر دندانپزشکی کشور و سلامت مردم است.