درست در زمانی که کشور به خاموشی تعطیلات میرفت خبر رسید طرحی دوفوریتی برای تاسیس "سازمان"طب ایرانی و سنتی به مجلس ارائه شده است برنامه ریزی ای بی نظیر برای پیشروی در جاده هایی ناشناخته با چراغ خاموش در انتهای دولت و سال!
باید پرسید چرا این همه دانشکده سنتی با این همه امکانات درمانی و بودجه و تعرفه برای بادکش و مزرعه برای زالو و تیلیغات لجام گسیخته تلویزیونی و ......که بدون کمترین مستند علمی مورد استفاده قرا گرفته نتوانسته است نظر این گروه را برآورده کند که حالا در فکر تاسیس یک سازمان افتاده اند؟ و مقصود از سازمان هم بالطبع موسسه ایست رسمی، نیمه دولتی -نیمه مردمی که بر ساماندهی یک کار تخصصی نظارت می‌کند و از نوعی اقتدار دولتی هم برخوردار است مثل سازمان نظام پزشکی نظام مهندسی و نظایر آن. به عبارت دیگر ایده اصلی تاسیس سازمانی است که به موازات سازمان نظام پزشکی بر طب سنتی نظارت کند. به عبارت دیگر استفاده از یک حق ویژه خارج از شمول قوانین متعارف دانش پزشکی! قوانینی که در حال حاضر سازمان نظام پزشکی با تمام کم و کاستی اش مو به مو بر آنها تکیه دارد.
ابعاد فاجعه ای که در صورت تصویب و اجرای چنین مصوبه پدید خواهد آمد از هم اکنون در دید رس است
واقعیت آن است که بخش مهمی از اعتبار طب سنتی و درمان های آن در اذهان مردم نه به سنت های ما که به واقعه تاسیس دانشکده های طب سنتی در اواخر ریاست جمهوری آقای احمدی نژاد بر می‌گردد زمانی که تاسیس پژوهشکده به تصویب رسید اما آهسته آهسته کار از پژوهش و تحقیق به درمان و تاسیس درمانگاه و مطب و...کشید. حالا همین تاسیسات هستند که باعث اعتبار بخشی به طب سنتی می‌گردند. عرصه عمومی با فراموش کردن این سابقه نمی‌تواند باور کند که بدون هیچ پایه علمی ممکن است زیر چشم سازمان نظام پزشکی و وزارت بهداشت این همه مرکز درمانی ساخته شده باشد. بنابراین به این پدیده نوظهور اعتماد می‌کند.
البته بعید است این بار جامعه پزشکی اجازه چنین تاسیساتی را بدهد اما تهیه کنندگان این طرح و تصویب کنندگان احتمالی آن هم باید در نظر داشته باشند که چراغ های خاموش در راههای ناشناخته راه به بیراهه و به دره می‌برند. حقیقت در روز روشن و در نظرگاه همه است که آشکار می‌شود بنابراین بجای پناه بردن به لابی ها و سعی در تصویب قوانین بهتر آن است که از شیوه جاری دانش طب در کسب اعتماد برای درمان یعنی از تحقیقات روزآمد استفاده کنند تا هم به سلامت هموطنانشان کمک کنند و هم فرزندان و نوادگانشان آنها را به عنوان ره گم کردگان راههای دور و کور به یاد نیاورند.