! دوستان عزیزم سلام و عرض ادب
دو روز قبل مکاتبه‌ای با دوست و همکارم آقای دکتر جهانپور داشتم که موجی از واکنش‌های داخلی و خارجی را به همراه داشت. می‌خواهم در این چند سطر برایتان بگویم چرا چنین نامه‌ای نوشتم و باز منتظر نقدهای منصفانه شما باشم:
۱-به عنوان یک ایرانی که پزشک هم هست و از قضا درد و رنج ابتلا به کرونا خود و خانواده‌ام را هم گرفتار كرده است و با آنكه هر روز در بخش اورژانس انجام وظيفه مى‌كنم هنوز واکسنی دریافت نکرده‌ام، اطمینان می‌دهم که دغدغه هموطنان عزيزم را بعد از یکسال محدودیت و بیماری، مشكلات اقتصادى و مصیبت‌ها درک می‌کنم. در اين شرايط سخت، هم مردم و هم کادر درمان در اوج خستگی روحی و جسمی بسر مى برند و ممکن است با هر اظهار نظر يا خواسته‌اى كه بخصوص احساس تبعيض و نابرابری را القا كند، مغموم و عصبانی شوند. لذا شيوه واکنش‌ها به نامه منتشره را به‌عنوان یک کنشگر درمانی و اجتماعی مى‌پذيرم و رنجش خاطر همه عزيزان برايم قابل درك است و آن را فرصتی برای اصلاح رويكرد خود می‌دانم.
۲- موضوع اصلی و دغدغه همه ما در حال حاضر تزریق امید و ایستادگی برای یکسال پیش روست! همه ما، در یک امر، هم قسم‌ایم و آن رساندن مرگ و میر کرونایی به صفر است. یکی از راه‌های امیدبخش در کنار رعایت دستورالعمل‌ها، «واکسیناسیون» است. واکسن، امروز یک مطالبه ملی است و در دریافت آن هیچ تفاوتی بین غنی و فقیر، ضعیف و قوی، ایرانی و اتباع خارجی وجود ندارد. چرخه ویروس زمانی از فعالیت می‌ایستد که بیش از ۷۰ درصد مردم واکسینه بشوند.
۳- متاسفانه به هر علت که الان زمان پرداختن به آن نیست، کل واکسن موثری که وارد کشور شده‌است، آن هم با هزار اما و اگر ۱۲۰ هزار دوز است که ۲۰ هزار آن دو دوز و ۱۰۰ هزار آن تک دوز است که باید منتظر باشیم دوز دوم هم برسد تا دور دوم واکسیناسیون شروع شود.
۴- بر همین مبنا مجبور و موظفیم بر اساس سند ملی واکسیناسیون تن به اولویت‌هایی بدهیم که با توجه به نگرشی جهانی، علمی و مدیریتی نوشته شده‌است. تمنا دارم به اولویت‌های طرح شده در این سند دقت فرمایید.
۵- مراد از نگارش نامه ، هرگز اضافه کردن گروهی به اولویت‌ها به هزینه خروج گروه دیگری نیست که اگر چنین برداشتی شده من در جایگاه پزشکی که از روز اول ورود کرونا در کنار شما هستم و به هیچ بهایی این مامن امن با مردم بودن را از دست نمی‌دهم از قاطبه کسانی که احتمالا ً خاطرشان مکدر شده‌است صميمانه پوزش می‌طلبم.
سال پیش رو سال جهاد همگانی ماست. سالی که اگر هوای یکدیگر را نداشته باشیم خاطره شیرین رشادت‌های سال ۹۹ تباه خواهد شد. ضمن پاسداشت رشادت‌های یک‌ساله دوستان و همکارانم در کادر درمان، بهداشت و پاراکلینیک، که زوایای آن سال‌ها بعد رخ خواهد نمود، سال ۱۴۰۰ سالی است که باید برای روحیه دادن به مردم خود، سنگ تمام بگذاریم. در پاندمی کرونا، جهان بواقع یک کلاف درهم تنیده است! هرجای عالم و ایران لکه‌ای بماند می‌تواند به سرعت گسترش یافته و با جهش‌های ویژه، ما را به کام دهشت و مرگ ببرد!
۶- دوستان! مرگ هیچ انسانی پذیرفتنی نیست! برای بنده کوچکترین خدمتگزار مردم هر مرگ، یعنی مردن همه ما و هر زندگی یعنی حیات همه ما! لذا اگر پیشنهادی مطرح می‌کنیم آرزوى ما ایران و جهانی امن و سرشار از درخشش حیات و زندگی است. به کمک فکری تک‌تک شما نیازمندم تا در ادامه راه، سوگند پزشکی را مثل هزاران همکار دیگرم که هم جان دادند، هم مبتلا شدند و همچنان چون کوه ایستاده‌اند عملی کنم.
امیدوارم اثر مثبت این مکاتبه تسریع در ورود واکسن مفید به کشور باشد.
ادعایی گزاف نخواهد بود اگر این متن را با این جمله پایان رسانم که «از پا افتادن را به دیدن رنج و بیماری مردم کشورم ترجیح می‌دهم!»
پیروزی و بهروزی شما را آرزو می‌کنم
