سالهای زیادی بود که فکرمی کردیم انسان اشرف مخلوقات است وچنان در این تفکرِ خود غرق بودیم که تمام موجودات و هستی را در قلمرو خود دانسته و باد در گلو می انداختیم.
زورگویی بخصوص گردنکشی در کشورهایی چون آمریکا رواج یافته وبه خود اجازه می دادنند تا دنیا را دهات و خود را کدخدا بنامند و بتازند؛ اما کرونا آمد و ثابت کرد که تفکر ما مانند پنبه در مقابل بنزین بوده و درلحظه ای مشتعل می شود و دود می گردد.
تمام دنیا در مقابل این ویروس تسلیم شدند؛ کووید 19 پادشاه ؛ رئیس جمهور و  گدا و فقیر را با هم در گیرکرد و روزانه هزاران نفر را به کام مرگ کشید و شمار زیادی از افراد را  بیمار و راهی بیمارستان کرد که عوارض این بیماری ممکن است تا سالیان سال باقی بماند. از نظر مالی خسارت های زیادی به اقتصاد وارد کرد و گروه ها و مشاغل زیادی ورشکسته شدند .
در این بحبوحه جامعه پزشکی بویژه گروه هایی که مشغول درمان بیماران بودند؛  تلفات زیادی دادند و مطب ها بصورت نیمه تعطیل درآمد و بسیاری از اعضای این جامعه افرادی از فامیل یا دوستان و همکاران خود را از دست دادند.
بسیاری از پزشکان خانه نشین شده و یا مهاجرت کردند. همکاران متخصص داخلی در صف مقدم این جبهه بودند و تعداد زیادی بیمار شدند و برخی آسمانی ؛ در این میان دولتمردان فقط تشکر زبانی کردند. جالب اینکه حتی برخی خانواده ها بیماران خود را رها کرده  و حتی در مراسم کفن و دفن آنها هم شرکت نکردند اما جامعه پزشکی وپرستاری جورِ آنها را کشیدند وتا جایی که امکان داشت به مردم و بیماران کمک کردند.
با وجود همه این جانفشانی ها و ایثارگری ها ؛ سازمان امور مالیاتی علاوه بر اخذ مالیات سال جاری از جامعه پزشکی ، گریزی به سالهای گذشته زده و تراکنش های مالی سال 93 پزشکان را مطالبه می کند و این تشکر دولتمردان از جامعه پزشکی است.
ناله جامعه پزشکی را کسی نمی شنود و تماماً کر ولال شده اند؛ تصورشان این است که تمام ویلاهای شمال کشور و کاخهای شمال شهر تهران برای پزشکان است و با پول ملت کیف می کنند؛ غافل از این که در صد زیادی از پزشکان اگر یک ماه کار نکنند و شب بیداری و کشیک بیمارستان ندهند؛ برای امرار معاش باید به والدین خود مراجعه کنند. درد دل زیاد گفته و شنیده ایم؛  امیدوارم گوش های شنوایی وجود داشته باشد و به جای تشکر زبانی عملاً در رفع مشکلات قدم بردارند .