✍ Nina Agrawal.
🗞 New York Times. April 7, 2020.
ترجمه: دکتر علی نیکجو

تمام اعضای خانواده در خانه پناه گرفته اند. سطح اضطراب افراد در ارتباط با موضوعاتی مانند سلامت، وضعیت تحصیلی و مسائل اقتصادی، بالا رفته است. کودکان از ارتباط با معلمان، مشاوران و سایر افرادی که سلامت جسمانی و روانشناختی آنها را تحت نظر داشته اند، دور مانده اند. همه گیری کووید-۱۹ شرایطی را به وجود آورده است که احتمال سوء رفتار و سوء استفاده از کودکان، بدون امکان کشف و کنترل از سوی منابع حمایتی خارج از خانه، افزایش یافته است.

افزایش در میزان سوء رفتار و سوء استفاده از کودکان در طی دورانهای با سطح استرس اجتماعی بالا، توسط بسیاری از متخصصان و نهادهای مرتبط با سلامت کودکان مشاهده و گزارش می‌شود. به طور مثال، در دوران رکود اقتصادی سال ۲۰۰۸، متخصصان اطفال آمریکا افزایش در میزان جراحات و مرگ کودکان در اثر ضربه به سر در حین سوء رفتارهای خانگی را گزارش کردند؛ روندی که تا چند سال و تا زمان بهبود شرایط اقتصادی ادامه داشت.

هنگامی که عوامل زمینه سازی مانند خشونت خانگی، سوء مصرف مواد، یا اختلال روانی در یک یا هر دو والد وجود دارد، خطر سوء استفاده از کودکان افزایش می یابد، و افزایش در شدت تمامی موارد نامبرده در طی همه گیری ها، مورد توافق بسیاری از متخصصان است. در بسیاری از شهرهای تحت قرنطینه در سراسر جهان، افزایش در میزان خشونت خانگی و تماس های تلفنی مرتبط با افکار خودکشی گزارش شده است. سرگرم نگه داشتن کودکان برای روزها و ساعت های طولانی، تغذیه و تامین مداوم نیازهای آموزشی آنها، برای والدینی با مشکلات زمینه ای روانشناختی، می‌تواند به صورت فشاری غیرقابل تحمل و طاقت فرسا تجربه شود.

در چنین شرایطی، خطر قرار گرفتن کودکان بویژه در برابر خشونت جنسی، بالاست‌. اگرچه بسیاری از اوقات کودکان این موضوع را به مادران خود گزارش میدهند اما در غالب مواد همزیستی با فرد متجاوز، به دلایلی مانند جایگاه قدرت، نداشتن امکان پناه بردن به منابع حمایتی دیگر، و نیاز مالی، ادامه می یابد.

در حالت معمول، و تا پیش از بروز همه گیری و نیاز به قرنطینه، بسیاری از اوقات، معلمان مدرسه، مربیان مهدکودک ها و مشاوران، با مشاهدهٔ آثار سوء رفتار در چهره یا بدن کودک، یا مشاهدهٔ تغییرات رفتاری در او، تبدیل به واسطه ای برای گزارش سوء رفتار به مراجع قانونی، و نجات کودک می‌شدند. واسطه هایی که دسترسی به آنها در وضعیت هایی مانند تعطیلات تابستانی یا شرایط خاص کنونی، امکان پذیر نیست.

بر همین اساس، به درمانگران یا مشاورانی که به دلایل مختلف امکان معاینه یا ملاقات مجازی با کودکان را پیدا می‌کنند، توصیه می‌شود که توجه ویژه ای را به نشانه های سوء رفتار یا سوء استفاده، در ظاهر یا رفتار کودک، و اختصاص دادن زمانی به مصاحبه با والدین و ارزیابی آنها از نظر فاکتورهای خطری مانند سوء مصرف مواد، اختلالات روانشناختی یا اختلافات زناشویی، اختصاص دهند.

همچنین، در جایگاه یک دوست، آشنا، یا همسایه، در صورت وجود خانواده هایی با آسیب پذیری های زمینه ساز سوء رفتار با کودکان در اطرافمان، ارائه هرگونه حمایت، از به اشتراک گذاشتن وسایل سرگرمی تا گفتگوی مجازی با والدین، همدلی و گوش دادن به آنها، می‌تواند در کاهش سطح استرس و احتمال بروز سوء رفتار در آن خانواده ها، کمک کننده باشد.

باید دانست، که در صورت وجود شواهدی مبنی بر وقوع سوء رفتار یا سوء استفاده از کودکان، و آگاهی از آن، گزارش به سرویس های‌ مددکاری اجتماعی و منابع حمایت از کودکان یا مراجع قانونی از اولویت نسبت به هر اقدام دیگر برخوردار است. و این موضوع منافاتی با حضور قابل اتکا و حمایت کننده در کنار والدین کودک ندارد.