هنگامی که صحبت از یک اجتماع و قراردادهای اجتماعی مرتبط با آن می شود، فرهنگ به عنوان یک محور اساسی و حلقه اتصال عناصر مرتبط با رشد و پویایی جامعه ، خود را بیش از پیش می نمایاند. آنچه امروز از آن تحت عنوان فرهنگ عمومی یاد میشود ، مجموعه ای از اهداف،ارزشها و باورهای مردم در جامعه است که به شکل منسجمی فعالیت هایی را رقم می زند که غایت آن برآورده شدن نیازهای جامعه در حوزهای رفتاری است.گرچه این فقط محدود به یک رفتار نبوده و کلیه شئونات سیاسی ، اجتماعی ، اقتصادی و تاریخی آن جامعه را نیز تحت تاثیر قرار خواهد داد. مبانی فرهنگی گرچه ثابت بنظر می رسد اما عموما تغییر پذیر بودا و با هدف تکامل فرهنگی جامعه می توان برای اصلاح و ارتقاء آن سیاست های توسعه ای را برنامه ریزی کرد که مقوله کتابخوانی نیز از آن جمله است.چرا که کتاب و کتابخوانی و به معنای عام تر جریان آزاد اطلاعات و تبادل دانش و آگاهی از اساسی ترین ارکان زندگی فرهنگی و از پایه های فرهنگ عمومی است. امروز بدون مسلح شدن به ابزار دانایی نمی توان در جهان حرفی برای گفتن داشت و آرمان نهایی یک ملت ایستادن بر قله دانش و به تبع آن رفاه و سعادت جامعه است. با علم به موضوعات فوق غالبا این سوال پیش می آید ترویج و افزایش راندمان کتابخوانی وظیفه ای حاکمیتی است یا مردمی؟ بر اساس تجارب جوامع مختلف از گذشته تا حال ، مشخصا نمی توان هیچکدام از این دو حوزه را خالی از مسوولیت دانست اما از آنجایی که ایجاد زیرساخت ها و تامین شرایط مناسب برای فعالیت های اجتماعی همواره از وظایف حاکمیت بوده ، می توان مسوولیت آن را خطیر دانست. ساماندهی دستگاههای متولی فرهنگ و افزایش اختیارات و اعتبارات نهاد کتابخانه های عمومی ، توجه به مدارس و غنی تر کردن منابع در کنار توجه به فضاهای فیزیکی فرهنگی ، کاهش هزینه های چاپ و انتشار کتاب از طریق حمایت ها و مشوق های خاص برای ناشران و اهالی فرهنگ و در کل کاهش هزینه های مردم در سبد فرهنگی خانوار ، سوق دادن اذهان عمومی به وقف فرهنگی ، اصلاح وضعیت نابسامان برنامه های مختلف در صدا و سیما ، ایجاد ایستگاههای رایگان مطالعه در فضاهای عمومی ، برگزاری نمایشگاهای کتاب به شکل کیفی در سطوح ملی،استانی و منطقه ای ، مساعدت های یارانه ای به گروههای هدف نظیر دانش آموزان و دانشجویان و نیز الزام پرداخت سهم نیم درصدی شهرداری ها و هزینه کرد فرهنگی وزارتخانه ها همه و همه از مواردی است که در سیاستگزاران جامعه باید اهتمام جدی به آن داشته باشند. النهایه آنچه به عنوان وظیفه عمومی و نیاز امروز جامعه تلقی می شود ، ایجاد یک حس تعهد ملی در دانش افروزی و ارتقا علم و آگاهی است.