‎مردان خدا چه با صفا می‌میرند
دل‌باخته در راه خدا می‌میرند
گویی که رسیده حکم آزادی‌شان
خندان‌لب و با میل و رضا می‌میرند
⚫
قلبی مالامال از عشق به همنوعان داشت و دلی به ژرفی اقیانوس. لحظه‌ای آرام نداشت تا دیگران آرام باشند و با آنکه می‌دانست سفر نزدیک است، تا آخرین لحظه دنبال بود تا گره‌ای بازگشاید و راهی به امید انسان‌ها فراخ سازد.مرگ نیز در مقابلش زانو زده بود تا زمانی که او طلب کند.
دکتر گلعلیزاده نایب رییس معزز شورای عالی نظام پزشکی جمهوری اسلامی با دلی آکنده از عشق به همکاران و مردم دیارش، در حالی به آسمان‌ها پر کشید که طنین صدای جدی‌اش در پیگیری مشکلات و معضلات صنفی در  گوش‌هایمان خواهد ماند. گلعلیزاده را می توان به جد عزت گذشته، حال و آینده سازمان نظام پزشکی دانست. عزت او در گرو پیگیری هایش، حق گویی هایش و در یک کلام مردانگی اش بر سر اصولی بود که به سطر سطر آن باور داشت.

در این وانفسای اخلاق، درایت و تدبیر که چون کیمیایی است نایاب، نسل عزت گلعلیزاده چراغی بود در دل تاریکی که بدانیم راه چون است؟! این نسل مرهون ایثارگری هایی است که با خون و جان مردم این دیار ترکیب شده تا معجون عشق نامیرا را رقم زند. این عشق با رفتن تک تک این گل های کمیاب، اندک اندک رخ به سردی می نماید تا مردی و یا زنی دیگر چهره عیان کند. برای ایران، برای سپیدجامگان اخلاق مدار این سرزمین و برای نسل های بعد باید آرزو کرد امثال گلعلیزده ها برویند که دشت و دمن بی سروقامتان، دلچسب و ماندگار نخواهد بود.