ردصلاحیت بخش مهمی از کاندیداهای عضویت در هیئت‌مدیره‌های سازمان نظام پزشکی کشور از یک‌سو نشانگر آن است که تحدید نهادهای مدنی محدود به ریاست‌جمهوری نبوده و یک برنامه عمومی است، از سوی دیگر چالش بزرگ دیگری پیش پای جامعه پزشکی قرار می‌دهد.
این جامعه که تجربه سیاسی چندانی ندارد، یکباره در برابر تصمیم مهمی قرار می‌گیرد و هرکس از ظن خود به آن پاسخ می‌دهد. پاسخ‌هایی متفاوت و گاه متناقض که نیروهای جامعه مدنی را در تقابل با یکدیگر می‌فرساید و درنهایت نقش میدان مینی را بازی می‌کند که تنها قرار است از دسترسی شما به قلعه مشکلات اصلی جلوگیری کند.
بی‌تردید این سیاست محدود به سازمان نظام پزشکی نخواهد ماند و سایر نهادهای مدنی نیمه‌انتخابی را هم نشانه خواهد گرفت. از همین‌روست که اعتراض به این تحدید نه‌فقط وظیفه اخلاقی تک‌تک افراد و انجمن‌ها و تشکل‌های جامعه پزشکی است بلکه جامعه مدنی و بخش‌های باقی‌مانده آن‌هم باید اعتراض به آن را نه دفاع از جامعه پزشکی که دفاع از امروز و فردای خود تلقی کند. در سال‌های اخیر به انحای مختلف از اهمیت و جایگاه سازمان نظام پزشکی کشور به‌طور روزافزون کاسته شد و نقش آن تنها به صدور بیانیه‌های ارشادی تقلیل یافته بود و نه‌فقط در تصمیم‌گیری‌های مدیریتی به بازی گرفته نمی‌شد بلکه از طریق منشأ اصلی قدرت خود یعنی جامعه پزشکی هم قدرتی اعمال نمی‌کرد یا پذیرفته بود، نباید اعمال کند. باورکردنی نیست اما رئیس سازمان نظام پزشکی عضو ستاد ملی کرونا هم نبود. مسئولین اتاق‌های فکر این ستادها پزشکان منفردی هستند که به‌جای ارتباطات تشکیلاتی با این سازمان و انجمن‌ها تمایلات سیاسی تعیین‌کننده‌ای دارند.
از همین‌رو اقبال به حضور در هیئت‌مدیره‌های سازمان هرروز کمتر و کمتر می‌شد اما با کمال تعجب معلوم شد اکثر افراد مستقل و شناخته‌شده‌ای هم که با تردید خود و اصرار دیگران کاندیدا شده بودند، ردصلاحیت شده‌اند. جامعه پزشکی یک‌بار دیگر در برابر سؤال نحوه مشارکت در انتخابات قرار گرفته است. نحوه مشارکت هر‌چه باشد، بر ضرورت اعتراض نمی‌توان تردید کرد.
جامعه پزشکی چاره‌ای جز آن ندارد که برای فریاد‌کردن ضروریات سلامت که وجه مهم امنیت ملی ماست و مقابله با تصورات باطلی که تصور می‌کند، مصالح تخصصی مثل سلامت را هم می‌تواند از بالا و بدون مشارکت مجامع پزشکی دستور دهد، سازمان‌ها و نهادهای مستقل خود را داشته باشد و ازاین‌روست که ابتدا باید از نهادهای قانونی موجود تا زمانی که مورد هجوم قرار نگرفته‌اند، استفاده کند؛ نهادهایی مثل مجمع انجمن‌ها و حتی انجمن‌های علمی. تجربیات اخیر نشان داده است که این نهادها هم چاره‌ای ندارند جز آنکه از صدور بیانیه و ارشاد مسئولان فراتر رفته، دست به اقدامات عملی بزنند و درخواست‌هایی روشن پیش پای آحاد جامعه پزشکی بگذارند.