امروز به اتفاق همکاران متخصص داخلی، جلسه‌ای در باره اوضاع کرونا در تهران داشتیم. واقعیت این است که آمار مبتلایان پس از مدتی فروکشی در حد خاموشی، دوباره رو به افزایش است. بخشی از این افزایش به دلیل بهبود امکانات تشخیصی‌ست. اما شروع دوباره چرخش ویروس در جامعه نیز، جدی و رو به فزونی‌ست. بی‌خیالی ترس‌آور مردم و دولت و بازگشایی‌ها و عدم توجه به سه گانه ضروری فاصله اجتماعی، ماسک و شستشوی مکرر، کار را از کنترل خارج کرده است. سفرهای برون استانی گسترده اخیر نیز نگرانی‌های جدیدی ایجاد کرده که طی هفته آینده بروز خواهد کرد. ضریب اشغال تخت‌های بیمارستان‌ مسیح دانشوری با بیماران کرونایی به روزهای اسفند بازگشته است. اما سایر بیمارستان‌ها، هنوز  وارد شرایط بحرانی سابق نشده‌اند. خوشبختانه کُشندگی ویروس در دوره جدید ابتلا، شبیه دوران سیاه اسفند و فروردین نیست و فعلا خلوتی بخش‌های ویژه برقرار مانده است. 
در کل نمی‌توانیم با قاطعیت در مورد آینده کرونا سخن بگوییم و بستگی به مولفه‌های متعددی دارد که بخش از آن‌ها قابل پیش‌بینی نیستند. در پزشکی، اصطلاحی در مورد برخی بیماری‌های غیرقابل پیش‌بینی یا غیرقابل درمان وجود دارد به نام "انتظار و تماشا wait & watch" و معنایش معلوم است. واقعیت مهم‌تر این که به دلایل اقتصادی و روانی، نه دولت و نه مردم، توان بازگشت به قرنطینه و رفتارهای سخت‌گیرانه را ندارند. و همه، حرف از همزیستی با کرونا می‌زنند. اما فراموش نکنیم که بی‌خیالی ما باعث رفتار مشابه در جناب تاجدار مرموز نمی‌شود و جه بسا بتواند دوباره غافلگیرمان کند. بازگشت به زندگی معمولی، با رعایت حداکثر احتیاط و سه قانون اصلی، تنها راه عملی پیش روی ماست.... و من همچنان به روزهای سبز امیدوارم، از پشت یک شیشه مشجر.