بیش از چهل روز است که پزشکان و کلیه پرسنل کادر درمان و نیز کادر اداری و خدماتی مراکز درمانی ایران مشغول ارائه خدمت به بیماران مبتلا به کرونا و جمعیت در معرض خطر هستند، در شرایطی که تقریبا تمام مردم ایران از امکانات یا حمایت‌هایی برای کاهش احتمال تماس آنها با ویروس برخوردار شده‌اند، یا از روی اجبار ممنوعیت‌هایی برای در امان ماندن از تماس با ویروس در نظر گرفته شده است، کادر درمان، در بسیاری از موارد بدون داشتن تجهیزات حفاظتی کافی، موظف به ارائه بهترین خدمات بوده‌اند و بسیار بسیار بیشتر از حجم معمول کاری خود ارائه خدمات کرده‌اند و کوچکترین تعللی هم در این کار نشان نداده‌اند. شمار بسیاری از کادر درمان مبتلا به بیماری شده‌اند و متاسفانه شمار زیادی هم براثر ابتلا به بیماری فوت کرده‌اند و این آمار هر روز بیشتر می‌شود.
یکی از نگرانی‌های اصلی این روزها فرسودگی و آسیب پذیری سیستم درمانی و عدم امکان ارائه خدمت توسط کادر درمان به خصوص به واسطه بیماری، عدم جانشینی، خستگی و فروپاشی روحی و روانی اعضای آن است. قطعا نمی‌توانیم در چند هفته و چند ماه نیروی جدید تربیت کنیم اما می‌توانیم انگیزه‌هایی برای این شیرمردان و شیرزنان ایجاد کنیم یا حداقل حمایت‌های روحی و روانی از آنان داشته باشیم
واقعا اما چرا در این شرایط خطیر گام برنمی‌داریم؟ واقعا چه حمایت‌های شغلی، مادی، روحی و روانی از این مردان و زنان ایثارگر و شجاع کرده‌ایم؟ در حالی که شاهد حرکات و اقدامات فردی و گروهی و صنفی بوده‌ایم، در حالی که شاهدیم برخی از بازیکنان فوتبال، خیرین و مجموعه‌های صنفی مثل انجمن‌های علمی به میدان آمده‌اند و کمک‌های مالی و جنسی خود را اهدا کرده‌اند اما از مجموعه‌های بزرگ اقتصادی کشور در این میان خبری دارید؟ به جز چند پیام و محتواهای نیمه تبلیغاتی و کلیپ‌ها و شعارهای تبلیغاتی چه اتفاق دیگری توسط غول‌های اقتصادی کشور رقم خورده است؟ شرکت‌های معظم چند هزار میلیارد تومانی خودرو، اپراتورهای غول آسای تلفن همراه و اینترنت، و امپراتورهای سرمایه‌ای کشور کجا هستند؟
همه ما با واژه زیبای «مسئولیت اجتماعی» آشنا هستیم، کم تبلیغات مرتبط با این موضوع ندیده‌ایم و نشنیده‌ایم، اما آیا همه آن منشورها، بیانیه‌ها، مدیریت‌ها و بودجه‌های تبلیغاتی متلق به شما و مجموعه‌های تان نبوده؟ این گوی و میدان، چه کاری برای کسانی کرده‌اید که همه امیدتان این است که آنها کاری برایمان بکنند؟ آیا اگر همه آنها یک روز تصمیم بگیرند به دلیل شرایط خطرناک، کاستی‌ها، مشکلات و کمبودها کارشان را تعطیل کنند، شما می‌توانید یک کشور یا ملت را نجات دهید؟
قطعا مدیران ارشد این مجموعه‌ها به فکر دوراندیشی برای گذر از دوران رکورد و آسیب پذیری اقتصادی مجموعه‌های خود هستند، اما آقایان در دوران سودهای سرشار و ترقی و تعالی‌تان که ما را به سخاوت شما امیدی نبود، حالا اگر ادعایی دارید، شعاری دارید، مسئولیتی دارید، اجتماعی می‌شناسید، وقتش همین الان است و لاغیر.
ناجوانمردانه است که پزشکان و پرستاران و کادر درمان را با القاب رزمنده و ایثارگر و سرباز و شهید در میدان جنگ ستایش کنید اما در پشت جبهه در خانه خود آسوده بنشینید و فقط انتظار بکشید. این مبارزه بالاخره تمام خواهد شد، اگر آن روز رسید لطفا با کت و شلوار برای گرفتن عکس‌های تبلیغاتی فتح الفتوح پیدایتان نشود ...
آقایان کجایید؟ دقیقا کجایید؟